Το ιρλανδικό σκάφος Saoirse (Ελευθερία), το οποίο μεταφέρει 15 ακτιβιστές, και το καναδικό σκάφος Ταχρίρ (Απελευθέρωση), το οποίο μεταφέρει 12 και 30.000 δολάρια σε ιατρικές προμήθειες, είχαν σκοπό να σπάσουν το αποκλεισμό της Γάζας.

Κατά τις 3 χάθηκε η επαφή με τα πλοία και ενώ αυτά κατευθύνονταν προς τη Γάζα. Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες Ισραηλινοί κομάντο κατέλαβαν τα σκάφη και τα μεταφέρουν στο Ασντοντ.

Η αποστολή έχει όνομα «Κύματα Ελευθερίας για τη Γάζα» (Freedom Waves for Gaza), και ενώνει τους 27 ακτιβιστές από 9 χώρες, μεταξύ των οποίων η Αμερική, ο Καναδάς, το Βέλγιο, η Γερμανία και η Αυστραλία, ενώ ανάμεσα τους είναι Παλαιστίνιοι από τη Βηθλεέμ και τη Χάιφα.

Βίντεο

Η μεγάλη εξέγερση του αιγυπτιακού λαού που οδήγησε στην πτώση του καθεστώτος Μουμπάρακ, συγκλόνισε την ευρύτερη περιοχή, και έστειλε μηνύματα με πολλαπλούς αποδέκτες ακόμη και στις χώρες της «προηγμένης» Δύσης. Επιπλέον, τροφοδότησε περαιτέρω τα (ούτως ή άλλως ισχυρά) αντισιωνιστικά και φιλοπαλαιστινιακά αισθήματα του πληθυσμού. Μολονότι το νέο αιγυπτιακό καθεστώς αναπροσάρμοσε τη δημαγωγία του όσον αφορά τις σχέσεις του με το Ισραήλ, υποσχόμενο «καλύτερες μέρες» για τους παλαιστίνιους και «χειρότερες» για το Ισραήλ, μια κορυφαία μαχητική εκδήλωση του αιγυπτιακού λαού  έκανε θρύψαλα την νέα προσωπείο της εξουσίας.

Καθ’ όλη τη διάρκεια του τρέχοντος έτους έλαβαν χώρα πολλές μαζικές διαδηλώσεις εναντίον του Ισραήλ. Η τελευταία ακολουθία γεγονότων ξεκίνησε στις 18 Αυγούστου. Ένοπλοι μαχητές εισέβαλαν από τη χερσόνησο του Σινά στην ισραηλινή μεθόριο και εκτέλεσαν 8 ισραηλινούς στρατιώτες. Ακολούθησε «αντιτρομοκρατική» επιχείρηση του σιωνιστικού στρατού σε αιγυπτιακό έδαφος με αποτέλεσμα το θάνατο 3 αιγύπτιων στρατιωτών.

Στις 9 Σεπτεμβρίου χιλιάδες διαδηλωτές που προηγουμένως συμμετείχαν σε αντικαθεστωτική συγκέντρωση στην πλατεία Ταχρίρ, κατευθύνθηκαν μετά από πορεία  κάποιων χιλιομέτρων στην πρεσβεία του Ισραήλ. Με σφυριά και άλλα οικοδομικά εργαλεία καθώς και ένα πολιορκητικό κριό κατέστρεψαν τμήμα του τσιμεντένιου τοίχους που έχτισε το καθεστώς για να προστατέψει την πρεσβεία. Εισέβαλλαν σε αυτή και έτρεψαν σε φυγή τον ισραηλινό πρεσβευτή μαζί με 85 μέλη της διπλωματικής αποστολής και των οικογενειών τους κάτω από την συνοδεία αιγυπτίων κομάντος. Επίσης, κατέσχεσαν έγγραφα της πρεσβείας, αρκετά από τα οποία είχαν χαρακτηρισμένα ως «απόρρητα», και στη συνέχεια τα αναπαρήγαγαν και τα δημοσιοποίησαν.

Οι δυνάμεις καταστολής του αιγυπτιακού καθεστώτος έσπευσαν προς αποκατάσταση της.. τάξης. Το καθεστώς, δηλαδή ο στρατός, ενεργοποίησε αμέσως «τον νόμο έκτακτης ανάγκης», ενώ οι αστυνομικές δυνάμεις έκαναν εκτεταμένη χρήση χημικών αλλά και  πραγματικών πυρών, με τελικό απολογισμό μετά από ώρες οδομαχιών 3 νεκρούς διαδηλωτές, πάνω από 1000 τραυματίες και πάνω από 100 συλληφθέντες οι οποίοι πρόκειται να περάσουν από στρατοδικεία.

Η ισραηλινή κυβέρνηση δια στόματος Νετανιάχου απέφυγε συνειδητά να οξύνει περισσότερο την όλη κατάσταση. Ενώ λίγες μέρες πριν είχε δηλώσει τη «θλίψη» της για τους νεκρούς αιγύπτιους στρατιώτες, παρουσιάστηκε ξανά ιδιαίτερα συγκρατημένη και ζήτησε να καταβληθεί κάθε προσπάθεια για τη διατήρηση των καλών σχέσεων μεταξύ των δύο κρατών. Την ίδια στιγμή οι βασικές πολιτικές δυνάμεις της Αιγύπτου συμπεριλαμβανομένων των κύριων δυνάμεων της αντιπολίτευσης, όπως οι αδελφοί μουσουλμάνοι, στο σύνολό τους  καταδίκασαν ευθέως την εισβολή των διαδηλωτών στην πρεσβεία. Καταδικαστικές ανακοινώσεις εξέδωσαν μέσω εκπροσώπων τους οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ, της Μεγάλης Βρετανίας, του Καναδά, της Γερμανίας αλλά και του Μπαχρέιν.

Το τελευταίο αυτό γεγονός έχει κατά τη γνώμη  μας ιδιαίτερη αξία, γιατί δείχνει καθαρά ότι ο αγώνας του παλαιστινιακού λαού για ανεξαρτησία και ελευθερία δεν μπορεί να βασιστεί στην προσπάθεια εξασφάλισης υποστήριξης από διακρατικούς οργανισμούς ή  κυβερνήσεις και θεσμούς. Γιατί όσο κι αν όλοι αυτοί αναγκάζονται κατά καιρούς να ψελλίζουν κάποιες λεξούλες ανθρωπιστικής δήθεν υποστήριξης στον παλαιστινιακό λαό, βοηθούν πολύπλευρα τη σιωνιστική οντότητα τόσο οικονομικά όσο και διπλωματικά από τη στιγμή της ίδρυσής της. Παράλληλα, δε χάνουν ευκαιρία να συκοφαντούν και να χαρακτηρίζουν «τρομοκρατία» τον δίκαιο και με τεράστιο κόστος  αγώνα που διεξάγουν οι οργανώσεις της παλαιστινιακής αντίστασης, καθώς και τις μαχητικές και ουσιαστικές κινήσεις αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό.

Εξίσου μεγάλη σημασία έχει και το γεγονός ότι όπως είχε συμβεί και στο Λίβανο το 2006, μια ένοπλη επίθεση από αιγυπτιακό έδαφος αυτή τη φορά όχι μόνο δεν αποξένωσε την αντίσταση στα μάτια του αιγυπτιακού λαού αλλά αντίθετα έστρεψε το μένος του ενάντια στο κράτος-χωροφύλακα του δυτικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Τα γεγονότα που ακολούθησαν κατέδειξαν ότι μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού αντιμετωπίζει το Ισραήλ σαν αυτό που πραγματικά είναι: μια μιλιταριστική, ρατσιστική οντότητα η οποία εδώ και πάνω από 60 χρόνια επιδίδεται στην και κατοχή και υφαρπαγή της παλαιστινιακής γης και σε συστηματική γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού.

Τέλος, χαρακτηριστική είναι και η στάση της ισραηλινής κυβέρνησης απέναντι στα γεγονότα, δείχνοντας ότι στην περίπτωση αυτή βρίσκεται κυριολεκτικά με την πλάτη στον τοίχο. Γιατί τρέμει στην κυριολεξία μια αγωνιστική συμπαράταξη των υπόλοιπων αραβικών εργαζόμενων μαζών με την Παλαιστινιακή Αντίσταση. Μια τέτοια συμπαράταξη ήταν που οδήγησε σε ταπεινωτική ήττα την υπερσύγχρονη στρατιωτική μηχανή της στο Λίβανο, λίγα χρόνια πριν. Ο φόβος της για μια επανάληψη των γεγονότων εκείνης της περιόδου κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον είναι ορατός, ιδιαίτερα τώρα που η ευρύτερη περιοχή αποτελεί ένα καζάνι που όχι απλά βράζει αλλά έχει ήδη τιναχτεί στον αέρα.

Η γνωστοποίηση της πρόθεσης του Μαχμούντ Αμπάς να θέσει άμεσα αίτημα στον ΟΗΕ για την ένταξη της Παλαιστίνης ως μέλους-κράτους του ΟΗΕ με πλήρη δικαιώματα, πυροδότησε ακαριαία την αντίδραση των ΗΠΑ, που ως μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας απείλησαν ότι θα θέσουν βέτο, προκειμένου να απορρίψουν την έλευση της πρότασης στην κρίση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ. Η διαδικασία προβλέπει ότι το αίτημα ένταξης κράτους μέλους στον ΟΗΕ πρέπει να υιοθετηθεί από τα 9 στα 15 μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, με την προϋπόθεση ότι κανένα μόνιμο μέλος του ΣΑ (όπως οι ΗΠΑ) δεν θα θέσουν βέτο. Αντίστοιχα το Ισραήλ απείλησε ότι η κίνηση αυτή θα επιδεινώσει τις σχέσεις Παλαιστινιακής Αρχής και Ισραήλ. Την προηγούμενη Παρασκευή ο Μαχμούντ Αμπάς έθεσε το αίτημα στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, ξεκινώντας τη διαδικασία. Ο Ομπάμα από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης απόρριψε την πρόταση, ευθυγραμμιζόμενος πλήρως με την πάγια σιωνιστική θέση ότι το Ισραήλ απειλείται μόνιμα από τους αραβικούς λαούς και επομένως η αναγνώριση της Παλαιστίνης ως κράτους – μέλους του ΟΗΕ χωρίς την συγκατάθεση του Ισραήλ, θέτει το Ισραήλ σε απομόνωση

Για αρκετές μέρες το θέμα προβάλλεται στην κορυφή των διεθνών ειδήσεων σε δημοσιογραφικά πρακτορεία ανά τον κόσμο. Αλληλέγγυοι στον παλαιστινιακό λαό, παλαιστίνιοι της διασποράς, παλαιστίνιοι στη ιστορική Παλαιστίνη, Δυτική Οχθη και Γάζα καλούνται εκ των πραγμάτων να πάρουν θέση. Ως μικρή συμβολή της Δικτύωσης στη συζήτηση που έχει ανοίξει, υπενθυμίζουμε μερικά πολύ πρόσφατα γεγονότα που όσοι ομνύουν στην κίνηση της Παλαιστινιακής Αρχής στον ΟΗΕ τείνουν να ξεχνούν:

1)Στις 19 Μαίου του 2011 ο Ομπάμα τάχθηκε δηµόσια για πρώτη φορά υπέρ της δηµιουργίας παλαιστινιακού κράτους βασισµένου στα σύνορα του 1967 πριν από τον Πόλεµο των Εξι Ηµερών, κατά τον οποίο το Ισραήλ κατέλαβε την Ανατολική Ιερουσαλήµ, τη ∆υτική Οχθη και τη Λωρίδα της Γάζας. Ο ισραηλινός πρωθυπουργός Μπενιαµίν Νετανιάχου απέρριψε το ενδεχόµενο αυτό µε δήλωση που εξέδωσε αµέσως µετά την οµιλία Ομπάμα, ενώ ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής Μαχµούντ Αµπάς καλωσόρισε τη νέα αµερικανική θέση. Ταυτόχρονα, όμως ο Ομπάμα απέρριψε την επιδίωξη των Παλαιστινίων να αναγνωρίσει τον Σεπτέμβρη ο ΟΗΕ ένα παλαιστινιακό κράτος στη ∆υτική Οχθη και τη Γάζα µε πρωτεύουσα την αραβική Ανατολική Ιερουσαλήμ. Τόνισε χαρακτηριστικα: «Συµβολικές ενέργειες για να αποµονωθεί το Ισραήλ το Σεπτέµβριο στον ΟΗΕ δεν θα δηµιουργήσουν ένα ανεξάρτητο κράτος». Θυμόμαστε όλοι πολύ καλά ότι ο κουρνιαχτός των μίντια κατόπιν της δημαγωγικής και προκλητικής πρότασης Ομπάμα για να ρίξει στάχτη στα μάτια των αράβων που ξεσηκώνονται απ’ άκρου σε άκρο στον αραβικό κόσμο ενάντια σε ντόπιους και ξένους δυνάστες τους, σκέπασε πλήρως το γεγονός ότι ο Ομπάμα θα τασσόταν ενάντια στην αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους από τον ΟΗΕ, χωρίς την συγκατάθεση του Ισραήλ. Προσθέτουμε δε ότι το παλαιστινιακό κράτος που αναγνώριζε στα λόγια ο Ομάμπα ήταν ένα κράτος χωρίς στρατό, ένα κράτος –μη κράτος που δεν θα διέφερε ούτε κατ’ ελάχιστον από τη σημερινή παλαιστινιακή αρχή, απότοκο της συμφωνίας του Οσλο. Επιπλέον δεν γινόταν καμία συγκεκριμένη αναφορά στο λόγο του για την ανάγκη να απομακρυνθούν οι έποικοι από την Δυτική Οχθη και την Ιερουσαλήμ για την αποκατάσταση των συνόρων του 67, γεγονός που καθιστούσε την πρόταση αυτομάτως μη εφαρμόσιμη.

2)Τον Απρίλιο του 2011 ο δικαστής Γκολντστόουν πρόεδρος της επιτροπής που το 2009 συνέταξε έκθεση προς το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, στην οποία αναφερόταν ότι το Ισραήλ ευθύνεται για εγκλήματα πολέμου στην εισβολή στη Γάζα το Δεκέμβρη του 2008, σε άρθρο του στην εφημερίδα Washington Post, επισημαίνει πως η έκθεση «θα μπορούσε να είναι ένα διαφορετικό έγγραφο αν γνώριζε τότε αυτά που γνωρίζει σήμερα». Ο ίδιος τόνισε ότι αν το ισραηλινό κράτος είχε συνεργαστεί μαζί του την εποχή εκείνη θα μπορούσε να του αποδείξει ότι δεν στόχευε σκόπιμα αμάχους. Οι ισραηλινές στρατιωτικές έρευνες αργότερα έριξαν φως στους θανάτους των αμάχων, πρόσθεσε. Με αυτό το άρθρο ο Γκολντστόουν έδινε το πράσινο φως στο Ισραήλ να απαιτεί την κατάργηση της έκθεσης Γκολντστόουν που το βάρυνε με εγκλήματα πολέμου και τον κίνδυνο να περάσουν αξιωματούχοι του το κατώφλι του Διεθνούς Δικαστηρίου.

3)Αρχές Σεπτεμβρίου δημοσιεύεται περιεχόμενο της έκθεσης της επιτροπής Πάλμερ-Ουρίμπε που διακηρύττει ότι ο ναυτικός αποκλεισμός της Γάζας από τους Ισραηλινούς είναι νόμιμος και ότι οι ισραηλινοί κομάντος που εισέβαλαν στα πλοία του Στόλου της Ελευθερίας, εκτελώντας άοπλους ακτιβιστές, είχαν δικαίωμα στην αυτοάμυνα. Αλλωστε, δεκαπέντε μήνες μετά την επίθεση στο Στόλο της Ελευθερίας η «διεθνής κοινότητα» είχε ποικιλοτρόπως δικαιώσει τους σιωνιστές του Τελ-Αβίβ για το δολοφονικό τους όργιο. Αποκορύφωμα ήταν η διεθνής συνεργασία για την αποτροπή του Στόλου της Ελευθερίας ΙΙ, που ολοκληρώθηκε αυτό το καλοκαίρι, με διεκπεραιωτή την «πρόθυμη» κυβέρνηση Παπανδρέου. Η επιτροπή Πάλμερ-Ουρίμπε διορίστηκε από τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ για να βγάλει ακριβώς αυτό το πόρισμα. Αν η έκδοσή του καθυστέρησε, ήταν γιατί περίμεναν μήπως στο μεταξύ βρεθεί κάποια φόρμουλα συμβιβασμού Τουρκίας-Ισραήλ. Συμβιβασμός δεν βρέθηκε και η απολύτως ελεγχόμενη επιτροπή έδωσε στη δημοσιότητα το πόρισμά της, δικαιώνοντας ένα ακόμη Ισραηλινό έγκλημα.

Δεν θα σταθούμε στις αποφάσεις του ΟΗΕ που παρέμειναν «κενό γράμμα» επί 60 χρόνια, τόσο περί αναγνώρισης 2 κρατών από το 1948, για το δικαίωμα της επιστροφής των παλαιστίνιων προσφύγων στις πατρογονικές τους εστίες μετά τον πόλεμο του 48, μετά τον πόλεμο του 67, τις αποφάσεις του ΟΗΕ ενάντια στο Ισραήλ για τον πόλεμο του 1967, για την απομάκρυνση των ισραηλινών εποίκων. Επί 60 χρόνια η διπλωματία του ΟΗΕ και των κυβερνήσεων αρνούνταν στην πράξη το δικαίωμα των παλαιστίνιων σε μια ελεύθερη πατρίδα, παρέχοντας παράλληλα στο Ισραήλ κάθε δυνατότητα να επεκτείνει τους εποικισμούς σε Δυτική Οχθη και Ιερουσαλήμ, να ξεκληρίζει παλαιστίνιους και να ισχυροποιεί και να επεκτείνει την κατοχή του σε όλη την έκταση της ιστορικής Παλαιστίνης.

Σήμερα τα κράτη της ΕΕ, οι ΗΠΑ, η Ρωσσία βαδίζουν στον ίδιο γνώριμο δρόμο, προβάλλοντας τις «ειρηνικές διαπραγματεύσεις» ως το μόνο μέσο επίλυσης του παλαιστινιακού, όταν ο ισραηλινός στρατός και οι τα ένοπλα τάγματα εφόδου των εποίκων οργιάζουν εις βάρος άοπλων παλαιστίνιων. Για άλλη μια φορά η «διεθνής κοινότητα» εξισώνει τον δήμιο με το θύμα, αναγνωρίζοντας στο τελευταίο ότι το μόνο δικαίωμα που του απέμεινε είναι η «ειρήνη του δήμιου».

Ο παλαιστινιακός λαός με την δική του αντίσταση διατήρησε το ζήτημα της κατοχής της Παλαιστίνης και της απελευθέρωσής της πάντα ζωντανό και πάντα επίκαιρο. Δεν έχουμε κανένα λόγο να πιστεύουμε ότι κάτι τέτοιο θα αλλάξει σήμερα ή στο μέλλον.

Δικτύωση Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση

Δεν μας εξέπληξε καθόλου το περιεχόμενο της έκθεσης της επιτροπής Πάλμερ-Ουρίμπε για τη δολοφονική επίθεση του Ισραηλινού στρατού στο Στόλο της Ελευθερίας. Δεκαπέντε μήνες μετά από εκείνο το εφιαλτικό πρωινό, η λεγόμενη «διεθνής κοινότητα» έχει ποικιλοτρόπως δικαιώσει τους σιωνιστές του Τελ-Αβίβ για το δολοφονικό τους όργιο. Κι ας είχε αυτή τη φορά στόχο πολίτες δυτικών κρατών. Αποκορύφωμα ήταν η διεθνής συνεργασία για την αποτροπή του Στόλου της Ελευθερίας ΙΙ, που ολοκληρώθηκε αυτό το καλοκαίρι, με διεκπεραιωτή την «πρόθυμη» κυβέρνηση Παπανδρέου.

Αυτή η επιτροπή διορίστηκε από τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ για να βγάλει ακριβώς αυτό το πόρισμα. Αν η έκδοσή του καθυστέρησε, ήταν γιατί περίμεναν μήπως στο μεταξύ βρεθεί κάποια φόρμουλα συμβιβασμού Τουρκίας-Ισραήλ. Συμβιβασμός δεν βρέθηκε και η απολύτως ελεγχόμενη επιτροπή έδωσε στη δημοσιότητα το πόρισμά της, δικαιώνοντας ένα ακόμη Ισραηλινό έγκλημα.

Ως επιβάτες του Στόλου της Ελευθερίας δεν περιμένουμε δικαιοσύνη από καμιά επιτροπή του ΟΗΕ, από καμιά κυβέρνηση. Για πάνω από εξήντα χρόνια περιμένει δικαίωση ο Παλαιστινιακός λαός κι αυτή δεν έρχεται. Το δικό του παράδειγμα, παράδειγμα αξιοπρέπειας και ανυπότακτης αντίστασης είναι που φλογίζει τις ψυχές μας. Γι’ αυτό και θα είμαστε πάντοτε στο πλάι του. Διακηρυγμένος στόχος της ελληνικής αποστολής που συμμετείχε στο Στόλο της Ελευθερίας ήταν η έκφραση της αλληλεγγύης προς την Παλαιστινιακή Αντίσταση, μέσω ενεργειών που θα υλοποιούν μια διπλωματία των λαών και όχι των κυβερνήσεων και των διεθνών οργανισμών.

Το τι έγινε τα χαράματα της 31ης Μαΐου 2010 το γνωρίζουμε καλά εμείς και οι εκατοντάδες άλλοι και άλλες που επέβαιναν στα πλοία του Στόλου της Ελευθερίας. Παρακολουθήσαμε από απόσταση το μακελειό πάνω στο Mavi Marmara και υποστήκαμε στη συνέχεια οι ίδιοι τη βία και τον εξευτελισμό, αρχικά πάνω στα πλοία μας και στη συνέχεια στις Ισραηλινές φυλακές. Κι είμαστε σίγουροι ότι, όπως εμείς, η προοδευτική ανθρωπότητα γνωρίζει καλά τι έγινε. Εκθέσεις σαν αυτές των Πάλμερ-Ουρίμπε απλά επιβεβαιώνουν πως ανάμεσα στη θέληση των λαών και στη θέληση της «διεθνούς κοινότητας» υπάρχει πλήρης διάσταση.

Οπως εξήντα χρόνια βάρβαρης κατοχής, με ποταμούς αίματος, δεν μπόρεσαν να σταματήσουν την αντίσταση του Παλαιστινιακού λαού, έτσι και η κάθε είδους καταστολή δεν πρόκειται να σταματήσει την αλληλεγγύη προς αυτή την αντίσταση.

Μιχάλης Γρηγορόπουλος, ναύτης στην «Ελεύθερη Μεσόγειο»
Ανδρέας Μουστάκας, επιβάτης στην «Ελεύθερη Μεσόγειο»
Χρήστος Τσιγαρίδας, επιβάτης στη «Σφενδόνη»
μέλη της Δικτύωσης Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση