Δήλωση του Ζορζ Ιμπραχίμ Αμπνταλλά το Σάββατο 22 Οκτώβρη από τις φυλακές Λανμεζάν

Αγαπητές συντρόφισσες και σύντροφοι, αγαπητές φίλες και φίλοι,

Στην αυγή του 33ου έτους της αιχμαλωσίας μου, οι κινητοποιήσεις σας, από τα διαφορετικά μετερίζια της στράτευσής σας, μου δίνουν μεγάλη δύναμη και ζεσταίνουν την καρδιά μου.

Παρά τους ειδεχθείς τοίχους, τα συρματοπλέγματα και τις σκοπιές, ο απόηχος της συγκέντρωσής σας προκαλεί εδώ σήμερα μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα αφύπνισης, ενθουσιασμού και ανθρωπιάς. Μια ατμόσφαιρα πολύ διαφορετική από τη θανάσιμη ισοπέδωση της καθημερινότητας στη φυλακή... Οπωσδήποτε δεν αγνοείτε, Συντρόφισσες και Σύντροφοι, ότι είναι και χάρη στις διάφορες πρωτοβουλίες αλληλεγγύης που καταφέρνουμε να κρατηθούμε στο ύψος μας μέσα σε τούτο το άθλιο μέρος. Χρόνια, ατελείωτα χρόνια αιχμαλωσίας ενισχύουν την πεποίθησή μου πως, απέναντι στην πολιτική εκμηδένισης των φυλακισμένων πρωτεργατών επαναστατών, είναι πάντοτε οι κινητοποιήσεις αλληλεγγύης στο πεδίο της αντι-καπιταλιστικής / αντι-ιμπεριαλιστικής πάλης που μπορούν να προσφέρουν την πιο σημαντική υποστήριξη στους φυλακισμένους συντρόφους μας και να ατσαλώσουν την αντίστασή τους.

Ολοι ξέρουμε ότι στις μέρες μας, Συντρόφισσες και Σύντροφοι, το ξεσκέπασμα του «δικαστικού μένους» κι αυτού που μοιάζει περισσότερο να είναι «κρατική εκδίκηση» δεν θα φέρει κανένα αποτέλεσμα ως προς την απελευθέρωση των συντρόφων μας, παρά μόνο στο βαθμό που εγγράφεται στη συνολικότερη διαδικασία του αγώνα για την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων μεταξύ επανάστασης και προληπτικής αντεπανάστασης. Ας σημειωθεί εν συντομία, Συντρόφισσες και Σύντροφοι, ότι το λεγόμενο «δικαστικό μένος» κι η «κρατική εκδίκηση» δεν είναι ποτέ τυχαία ή απερίσκεπτα, αλλά εγγράφονται κατ’ εξοχήν και συστηματικά στη συνολική δυναμική της προληπτικής αντεπανάστασης... Από τις σιωνιστικές φυλακές σε εκείνες του Μαρόκου, από τα κελιά απομόνωσης στην Τουρκία στα ακόμη πιο σκοτεινά στην Ελλάδα, τις Φιλιππίνες και αλλού στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, το συμπέρασμα παραμένει το ίδιο: το δικαστικό μένος δεν είναι παρά ένα στοιχείο στη μεγάλη πανοπλία που έχει στη διάθεσή της η προληπτική αντεπανάσταση. Βέβαια, αυτή η πανοπλία μέτρων και νόμων συνεχίζει να εμπλουτίζεται όλο και περισσότερο, Συντρόφισσες και Σύντροφοι, σε καιρούς μιας γενικευμένης κρίσης που συνταράσσει τα θεμέλια του συστήματος σε παγκόσμιο επίπεδο.

Στις 24 Οκτώβρη 2016 ο Ζωρζ Ιμπραήμ Αμπνταλλά συμπληρώνει 32 χρόνια αιχμαλωσίας στις φυλακές του γαλλικού κράτους. Με αυτή την ευκαιρία οργανώσεις, συλλογικότητες και αλληλέγγυοι/ες από τη Γαλλία, την Παλαιστίνη, τον Λίβανο κ.α. καλούν σε μια Ενωτική Καμπάνια για την Απελευθέρωση του Ζωρζ Αμπνταλλά κηρύσσοντας την εβδομάδα 15-22 Οκτώβρη διεθνή εβδομάδα δράσεων για την απελευθέρωση του Ζωρζ Αμπνταλλά που θα κορυφωθεί με διαδήλωση το Σάββατο 22 Οκτώβρη έξω από τις φυλακές της Λανμεζάν (Ανω Πυρηναία, Γαλλία) όπου κρατείται ο σύντροφος Ζωρζ.

Σε αυτά τα πλαίσια, η Δικτύωση Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση καλεί συλλογικότητες και αλληλέγγυους/ες σε ανοιχτή συνέλευση στο ΕΜΠ (κτ. Γκίνη), τη Δευτέρα 10 Οκτώβρη, στις 7μμ, προκειμένου να συζητήσουμε ενδεχόμενες δράσεις αλληλεγγύης.

Δικτύωση Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση
http://palestineresist.gr
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

♦ Κείμενο του Δημήτρη Κουφοντίνα για τον Ζωρζ Ιμπραχίμ Αμπντάλλα

Πρόσφατα στη Γαλλία το πολιτικό σύστημα, με προεξάρχουσα τη Μαρίν Λεπέν, διαδήλωσε την πίστη του στις «αξίες της γαλλικής δημοκρατίας».

Μαζί τους έσπευσε να συνταχθεί και η μεταμοντέρνα γαλλική (και όχι μόνο) διανόηση, που στο όνομα αυτών των «αξιών» νομιμοποιεί όλες τις γενοκτονίες της γαλλικής άρχουσας τάξης στο εξωτερικό και όλη την κρατική βία και τον εκφασισμό στο εσωτερικό της Γαλλίας.

Αυτή η τόσο φλύαρη διανόηση, που απαξιώνει ηθικά κάθε μορφή λαϊκής αντιβίας (είτε πρόκειται για πράξεις εκδίκησης, είτε για ενέργειες των επαναστατικών οργανώσεων που λειτουργούν ιδεολογικά και δημιουργούν συνείδηση), την ίδια ώρα θεωρεί αδιανόητο να υπερασπίσει τα θύματα της γαλλικής άρχουσας τάξης, τόσο έξω όσο και μέσα στη Γαλλία.

Ετσι δεν έχει βρει ούτε μια λέξη να πει για τον αγωνιστή της παλαιστινιακής αντίστασης, τον Ζορζ Ιμπραχίμ Αμπνταλά, που παραμένει εδώ και 31 ολόκληρα χρόνια αιχμάλωτος της γαλλικής εξουσίας. Παρακολουθεί με απάθεια και συνένοχη σιωπή το διαρκές βασανιστήριο του σύντροφου Αμπνταλά, σε αυτή την υποκριτική φάρσα που παίζεται ανάμεσα στη δικαστική και την πολιτική εξουσία της Γαλλίας, που εναλλάσσονται στο ρόλο του «καλού» και του «κακού», με το ίδιο πάντοτε αποτέλεσμα: Ο Αμπνταλά να παραμένει όμηρος, προς δόξαν αυτών των περίφημων «αξιών της γαλλικής δημοκρατίας» και του γαλλικού πολιτισμού.

Αυτή η διανόηση, που τόσο πρόθυμα παρέχει πιστοποιητικό νομιμότητας στην εξουσία, να μην ξεχνά τα λόγια του Ροβεσπιέρου, ότι άλλα είναι τα κριτήρια των εξουσιών, και άλλα τα κριτήρια των λαών.