Ισραήλ κράτος απαρτχάιντ

Ο όρος Απαρτχάιντ καθιερώνεται σταδιακά στον καταγγελτικό λόγο του κινήματος αλληλεγγύης ανά την Ευρώπη και την Αμερική, προκειμένου να περιγραφεί η κρατική πολιτική εθνικής ταπείνωσης, εξόντωσης και εξανδραποδισμού που ακολουθεί το κράτος του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστίνιους. Στη χώρα μας δεν διστάζουμε να περιγράφουμε την πολιτική αυτή ως γενοκτονική και ναζιστική. Οι χιλιάδες Παλαιστίνιοι πολιτικοί κρατούμενοι στα μπουντρούμια του Ισραήλ, οι ασταμάτητες επιδρομές στα χωριά της Δυτικής Οχθης, που οδηγούν σε συλλήψεις στο σωρό, οι συνεχείς εκτοπίσεις Παλαιστινίων από την Ανατολική Ιερουσαλήμ, τα τάγματα εφόδου των εξοπλισμένων εποίκων που σκορπούν τον τρόμο σε ανυπεράσπιστους Παλαιστίνιους χωρικούς, τα εκατοντάδες μπλόκα του Ισραηλινού στρατού σε όλες τις κεντρικές αρτηρίες και κόμβους της Δ. Οχθης, τα έκτακτα στρατοδικεία και τα βασανιστήρια, όλ’ αυτά ξυπνούν μνήμες ενός παρελθόντος που έζησαν οι πρόγονοί μας την περίοδο της κατοχής, του εμφυλίου και του μετεμφυλιακού κράτους. Η σύγκριση του κράτους του Ισραήλ με τη ναζιστική Γερμανία και το καθεστώς των γκαουλάιτερ, Κουίσλγικ και δοσίλογων στην κατεχόμενη Ευρώπη είναι προφανής.

Το Ισραηλινό κράτος στηρίζεται πολιτικά, οικονομικά, διπλωματικά και στρατιωτικά από όλους τους ιμπεριαλιστές του πλανήτη, προκειμένου να διαφυλάττει με όλες τις μεθόδους του σύγχρονου κρατικού οπλοστασίου της ξετσιπωσιάς, της διαφθοράς και του τρόμου την αδιατάρακτη ικανοποίηση των συμφερόντων τους στη Μέση Ανατολή. Διατηρώντας την αυτονομία μας και τις θέσεις μας υπέρ της Αντίστασης, συνεργαζόμαστε με άλλα ρεύματα αλληλεγγύης. Στόχος μας είναι να διευκολύνουμε την ανταλλαγή των απόψεων και να τροφοδοτήσουμε τη συζήτηση μέσα στο ευρύτερο κίνημα αλληλεγγύης. Πιστεύουμε ακράδαντα, ότι όλες οι γνήσιες φωνές δυσαρέσκειας και διαμαρτυρίας, καταγγελίας και καταδίκης του Ισραήλ, όλες οι ρωγμές που δημιουργούνται στο απέραντο τείχος σιωπής που έχουν επιβάλλει τα διεθνή δίκτυα ενημέρωσης πρέπει να αξιοποιηθούν στον αγώνα για την ανατροπή του. Ανάμεσα στις κινήσεις που συγκροτούνται εδώ και καιρό προς αυτή την κατεύθυνση είναι και το Δικαστήριο Ράσελ για την Παλαιστίνη.

Στις 5-7 Νοέμβρη του 2011 συγκλήθηκε η τρίτη σύνοδος του Δικαστηρίου Ράσελ για την Παλαιστίνη στο Κέιπ Τάουν, στη Νότια Αφρική, με το ερώτημα αν το κράτος του Ισραήλ είναι κράτος Απαρτχάιντ. Ο συμβολισμός που φέρει αυτή η κίνηση είναι προφανής. Στη Νότια Αφρική οι λευκοί αποικιοκράτες με τη συνενοχή της Δύσης καταδυνάστευαν τη μαύρη πλειοψηφία των κατοίκων της εως το 1994. Επιπρόσθετα, όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα, το κράτος του Ισραήλ, που κατέχει πυρηνικό οπλοστάσιο, παραβιάζοντας κάθε διεθνή σύμβαση και συνθήκη, παρείχε τεχνογνωσία στους λευκούς αποικιοκράτες τους καθεστώτος Απαρτχάιντ, προκειμένου οι τελευταίοι να αποκτήσουν το σύγχρονο υπερόπλο μαζικής καταστροφής. Η αποτίναξη του ζυγού της αποικιοκρατίας από το κίνημα των μαύρων της Νότιας Αφρικής και το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε σ’ αυτή την κατεύθυνση μπορούν ν’ αποτελέσουν πηγή έμπνευσης για διεθνή συστράτευση στο ποθούμενο αποτέλεσμα, την αποτίναξη του ζυγού της κατοχής στην Παλαιστίνη.

Το δικαστήριο Ράσελ για την Παλαιστίνη

Το Δικαστήριο Ράσελ ιδρύθηκε το 1966 από το βρετανό φιλόσοφο Μπέρτραντ Ράσελ, προκειμένου να πληροφορεί και να κινητοποιεί την κοινή γνώμη για τα εγκλήματα των Αμερικανών στον πόλεμο του Βιετνάμ. Ένα δεύτερο δικαστήριο Ράσελ ιδρύθηκε στη Λατινική Αμερική, εστιάζοντας στην παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Αργεντινή, τη Βραζιλία και τη Χιλή. Το Δικαστήριο Ράσελ για την Παλαιστίνη (Russell Tribunal on Palestine – RtoP) ιδρύθηκε το 2009, αμέσως μετά την επίθεση του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας με την επιχείρηση Συμπαγές Μολύβι. Το Δικαστήριο Ράσελ δεν είναι ένα θεσμικό δικαστήριο. Εντούτοις, οι διαδικασίες του είναι παρόμοιες με προκαταρκτικά στάδια του ανακριτικού μοντέλου της ποινικής διαδικασίας, σύμφωνα με την οποία ένας ανακριτής διερευνά ενεργά μια κατηγορία για να διαπιστωθεί αν υπάρχει ουσία σ’ αυτή πριν κριθεί αν είναι άξια για δίκη. Το αποτέλεσμα είναι διττό: από τη μια αποκαλύπτονται οι λόγοι της αδυναμίας των πραγματικών διεθνών δικαστηρίων και επιτροπών του ΟΗΕ να πραγματοποιήσουν μια ανακριτική διαδικασία σύμφωνα με τους δικούς τους νόμους εις βάρος του Ισραήλ και από την άλλη τα ευρήματα του Δικαστηρίου Ράσελ με τις μαρτυρίες προσωπικοτήτων προπαγανδίζονται όσο το δυνατόν ευρύτερα στα μέσα ενημέρωσης για την ευαισθητοποίηση και κινητοποίηση της κοινής γνώμης.

Η επιτροπή που συγκεντρώθηκε στο Κέιπ Τάουν για την Τρίτη Σύνοδο του Δικαστηρίου Ράσελ (από τις 5 έως τις 7 Νοεμβρίου 2011) ήταν επιφορτισμένη με την αξιολόγηση του κατά πόσον οι πρακτικές του Ισραήλ κατά του Παλαιστινιακού λαού παραβιάζουν την απαγόρευση των φυλετικών διακρίσεων βάσει του διεθνούς δικαίου και της σχετικής σύμβασης του 1973 για το Απαρτχάιντ. Το Ισραήλ και οι διεθνείς υποστηρικτές του δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να στιγματιστεί το σιωνιστικό κράτος ως Απαρτχάιντ. Αρχισαν αμέσως την επίθεση με γκεμπελικά δημοσιεύματα στο τΤύπο και την παραμονή της δημοσιοποίησης των ευρημάτων του δικαστηρίου, «χάκαραν» την ιστοσελίδα του. Αμέσως μετά λούφαξαν, προκειμένου να μη στρέψουν άλλο πια τα φώτα της δημοσιότητας στο Δικαστήριο Ράσελ. Ήξεραν πολύ καλά ότι η γελοία προπαγάνδα τους θα κατέρρεε ακαριαία μπροστά στα ευρήματα του Δικαστηρίου Ράσελ για την Παλαιστίνη.

Ανάμεσα στους συντελεστές που επεδίωξαν να υπονομεύσουν αυτή την κίνηση, όταν ήταν ακόμη στα σπάργανα, είναι και ο περιβόητος δικαστής της αρμόδιας επιτροπής του ΟΗΕ για τα γεγονότα στη Γάζα το Γενάρη του 2009, ο Ρίτσαρντ Γκολντστόουν. Ο Γκολντστόουν δημοσίευσε ένα άρθρο στους New York Times υποστηρίζοντας ότι είναι λάθος η χρήση του όρου Απαρτχάιντ σχετικά με το Ισραήλ, διότι «οι Ισραηλινοί άραβες ψηφίζουν, έχουν πολιτικά κόμματα και εκπροσώπους στην Κνεσέτ». Αντιθέτως, τα ευρήματα του Δικαστηρίου Ράσελ φέρνουν στη δημοσιότητα άπειρα θέματα που σχετίζονται με τις πρακτικές διάκρισης του Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων πολιτών σε πολλές σφαίρες της δημόσιας ζωής στα κατεχόμενα του 48, όπως ο περιορισμός της πρόσβασής τους στο δικαίωμα της κατοικίας, της κατοχής γης, της πολεοδομίας, της πρόσβασής τους σε υπηρεσίες και κοινωνικά, οικονομικά και πολιτιστικά δικαιώματα. Το Δικαστήριο Ράσελ για την Παλαιστίνη κατέληξε ότι το Ισραήλ εφαρμόζει στους Παλαιστινίους ένα θεσμοθετημένο καθεστώς κυριαρχίας το οποίο μοιάζει με το Απαρτχάιντ όπως ορίζεται από το διεθνές δίκαιο.

Οι δικές μας ευθύνες

Ως κίνημα αλληλεγγύης στον ανυπότακτο Παλαιστινιακό λαό οφείλουμε να φέρουμε συστηματικά στο φως της δημοσιότητας τα εγκλήματα της σιωνιστικής αποικιοκρατίας, τόσο στα κατεχόμενα του 48, δηλαδή εντός του κράτους του Ισραήλ, όσο και στη Δ. Οχθη, τη Γάζα και τους καταυλισμούς των εκπατρισμένων Παλαιστίνιων προσφύγων σε Λίβανο, Ιορδανία, Συρία και αλλού. Τα ευρήματα του Δικαστηρίου Ράσελ ρίχνουν για πρώτη φορά ολοκληρωμένα φως στα εγκλήματα που το σιωνιστικό κράτος διαπράττει στα κατεχόμενα του 48 εις βάρος των λεγόμενων Αράβων Ισραηλινών, των Παλαιστίνιων του Ισραήλ, κάνοντας σκόνη την εκτεταμένη και ισχυρή σιωνιστική προπαγάνδα περί της μόνης δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή.

Δεν πρέπει ούτε μια στιγμή να ξεχνάμε ότι όλα τα αστικά κόμματα στην Ελλάδα και ειδικά το μαύρο μπλοκ της κυβερνητικής εξουσίας ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ συνάπτουν στενούς δεσμούς με το κράτος – τρομοκράτη της Μέσης Ανατολής. Δεν μένουν μόνο σε πολιτικές διακηρύξεις, δεν μένουν μόνο σε λόγια. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ συνήψε διπλωματικές, στρατιωτικές και οικονομικές συμφωνίες με τους σιωνιστές. Πατενταρισμένοι ρατσιστές και σιωνιστές ναζί, στελέχη της κυβέρνησης του Ισραήλ, όπως ο υπουργός εξωτερικών Λίμπερμαν, που δεν τολμούν να εμφανιστούν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, παρήλασαν στην Ελλάδα, προκειμένου να κλείσουν συμφωνίες. Μόλις το καλοκαίρι που μας πέρασε, τον Ιούλιο του 11, η κυβέρνηση Παπανδρέου ενεργώντας ως πιστό τσιράκι των σιωνιστών έκανε τη βρωμοδουλειά του Ισραήλ, καθηλώνοντας γκαγκστερικά τα πλοία του «Στόλου της Ελευθερίας ΙΙ» σε ελληνικά λιμάνια, προκειμένου να μην αποπλεύσουν προς τη Γάζα. Τα ελληνικά καράβια που απέπλευσαν με το «Στόλο της Ελευθερίας», που δέχτηκε τη δολοφονική επίθεση των ισραηλινών κομάντο το Μάη του 2010, βρίσκονται ακόμη ως λάφυρα στα χέρια του Ισραήλ. Η σύσφιξη της συμμαχίας της χώρας μας με ένα ναζιστικό κράτος δεν βαραίνει μόνο τους κυβερνώντες, βαραίνει και τον ελληνικό λαό που δεν ανθίσταται σ’ αυτή, βαραίνει πρώτα απ’ όλα όλους εμάς που δηλώνουμε αλληλέγγυοι στον αγώνα των Παλαιστίνιων για την απελευθέρωση της πατρίδας τους.

Τέλος, ένα εξόχως σημαντικό ζήτημα που πρέπει να προσέξουμε ως κίνημα αλληλεγγύης είναι η απόπειρα αφυδάτωσης του κινήματος αλληλεγγύης τόσο στην Ευρώπη όσο και εδώ από δυνάμεις ξένες προς τον ίδιο τον όρο κίνημα, που στενεύουν και δίνουν σκόπιμα στην αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό λαό ανθρωπιστική χροιά, που διογκώνουν τη σημασία των παρεμβάσεων στους διεθνείς οργανισμούς, τις κυβερνήσεις και τον ΟΗΕ, παραλείποντας και συσκοτίζοντας σε όλες τους τις διακηρύξεις, ότι οι θεσμοί, από τα εθνικά κοινοβούλια, τις κυβερνήσεις, τη συνέλευση του ΟΗΕ, μέχρι το Συμβούλιο Ασφαλείας, καλύπτουν πλήρως και ενισχύουν την βάρβαρη σιωνιστική κατοχή εδώ και δεκαετίες. Δυνάμεις που ποντάρουν για το έργο τους αυτό στη χρόνια τώρα αποπολιτικοποίηση και κάθοδο του κοινωνικού κινήματος, εκμεταλλευόμενες τις ανησυχίες και τις ευαισθησίες,κυρίως νέων ανθρώπων, ακτιβιστών, σκορπίζοντας την ηττοπάθεια και την απογοήτευση στη πρώτη δυσκολία. Κινήσεις που προτρέπουν σε συμμαχίες με «προσωπικότητες» που έρχονται όχι για να δώσουν, να προσφέρουν ανιδιοτελώς, αλλά για να κλέψουν λίγη δημοσιότητα και να εξωραϊσουν το ρόλο τους στο σύστημα εξουσίας.

Παραθέτουμε δυο χαρακτηριστικά γεγονότα για την πάλη «εντός θεσμών» στο διεθνές επίπεδο. Τον Απρίλιο του 2011 ο δικαστής Γκολντστόουν, πρόεδρος της επιτροπής που το 2009 συνέταξε έκθεση προς το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, στην οποία αναφερόταν ότι το Ισραήλ ευθύνεται για εγκλήματα πολέμου κατά την εισβολή στη Γάζα το Δεκέμβρη του 2008, σε άρθρο του στην εφημερίδα Washington Post επεσήμανε πως η έκθεση «θα μπορούσε να είναι ένα διαφορετικό έγγραφο αν γνώριζα τότε αυτά που γνωρίζω σήμερα». Ο ίδιος τόνισε ότι αν το Ισραηλινό κράτος είχε συνεργαστεί μαζί του την εποχή εκείνη θα μπορούσε να του αποδείξει ότι δεν σκόχπευε σκόπιμα αμάχους. Οι Ισραηλινές στρατιωτικές έρευνες αργότερα έριξαν φως στους θανάτους των αμάχων, πρόσθεσε. Με αυτό το άρθρο ο Γκολντστόουν άναβε το πράσινο φως στο Ισραήλ να απαιτεί την κατάργηση της έκθεσης Γκολντστόουν που το βάρυνε με εγκλήματα πολέμου και τον κίνδυνο να περάσουν αξιωματούχοι του το κατώφλι του Διεθνούς Δικαστηρίου. Υπενθυμίζουμε ότι αρκετοί στο διεθνές κίνημα αλληλεγγύης έκαναν σημαία την έκθεση Γκολντστόουν, μη διατηρώντας καμιά επιφύλαξη και για την αστάθεια του συγκεκριμένου, καθώς και για την αποτελεσματικότητα των πιέσεων του συστήματος εξουσίας που τον περιέβαλε.

Αρχές Σεπτεμβρίου, δημοσιεύτηκε η έκθεση της επιτροπής Πάλμερ-Ουρίμπε που διακηρύττει ότι ο ναυτικός αποκλεισμός της Γάζας από τους Ισραηλινούς είναι νόμιμος και ότι οι Ισραηλινοί κομάντο που εισέβαλαν στα πλοία του Στόλου της Ελευθερίας, εκτελώντας άοπλους ακτιβιστές, είχαν δικαίωμα στην αυτοάμυνα. Η επιτροπή Πάλμερ-Ουρίμπε διορίστηκε από τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ για να βγάλει ακριβώς αυτό το πόρισμα. Αν η έκδοσή του καθυστέρησε, ήταν γιατί περίμεναν μήπως στο μεταξύ βρεθεί κάποια φόρμουλα συμβιβασμού Τουρκίας-Ισραήλ. Συμβιβασμός δεν βρέθηκε και η απολύτως ελεγχόμενη επιτροπή έδωσε στη δημοσιότητα το πόρισμά της, δικαιώνοντας ένα ακόμη Ισραηλινό έγκλημα.

Γνωρίζουμε πολύ καλά πως από τη διπλωματία των ισχυρών, τη διπλωματία των κρατών δεν πρόκειται ποτέ να δοθεί λύση στο Παλαιστινιακό. Οι λεγόμενες «ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις» που επιβάλλουν οι ισχυροί του πλανήτη είναι σαν τις επιταγές της Τρόικας, ένα βαρέλι χωρίς πάτο, νέα μέτρα φρίκης και βαρβαρότητας σε βάρος των Παλαιστίνιων, νέο αίμα, νέες θυσίες στο διηνεκές. Αυτό που προκρίνουμε ως Δικτύωση Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση είναι η «διπλωματία των λαών», η αλληλεγγύη των λαών και των κινημάτων στην αντίσταση του Παλαιστινιακού λαού, μια αντίσταση που είναι η μόνη ικανή να σταματήσει την επέλαση των ορδών του Ισραήλ και να αφυπνίσει τον πλανήτη. Χωρίς την αντίσταση των ίδιων των Παλαιστίνιων, η όποια διεθνής αλληλεγγύη θα είχε ήδη καταντήσει μια γραφικότητα.